O vídeo da conferencia de Xavier Labandeira no I Congreso Climántica sobre Respostas Educativas ao Cambio Climático pode verse en Climántica TV. O profesor da Universidade de Vigo e membro do IPCC Xavier Labandeira falou ao longo da súa intervención sobre investigacións económicas sobre mitigación e adaptación ao cambio climático.
O conferenciante comezou facendo un esbozo da economía ambiental e os seus obxectivos. A partir da valoración dos impactos o que se pretende é aplicar políticas de cambio climático correctoras. O cambio climático nos fai uns desafíos máis grandes que calquer outro problema ambiental, pois os impactos son inmensos, as políticas teñen que ser máis intensas e ademais teñen que actuar sobre unha sociedade totalmente estruturada nunha economía baseada no consumo e claramente produtora de CO2 . As incertidumes referentes ao cambio climático provoca que moita xente opine que non se debería prestar tanta atención ao problema. A incertidume non pode levar a facer menos, senon que debe ser ó contrario, debe levar a facer máis. A política climática debe dirixirse ao aseguramento. Desde a economía temos que ter en conta que aínda que debemos reducir as emisións, o cambio climático xa está aquí e que polo tanto temos que adaptarnos aínda que isto ten un custo, pero ao mellor é máis barato adaptarse que mitigar.
Copenhague tenta ser unha resposta ao fin do Protocolo de Kioto no ano 2012. Os puntos positivos de Copenhague, ainda que non acadou un acordo internacional con compromisos claros, son que consigue reunir a países non só europeos como en Kioto que persiguen responsabilidades comúns, ademais de acadar un acordo que non só se basa na mitigación. De todolos xeitos, mentras os EEUU non sexan capaces de asinar un protocolo non haberá posibilidade de solucionar o problema.
Xavier Labandeira aboga polos sistemas de negociación a pequena escala e di que probablemente sexa máis efectivo tentar poñer de acordo aos 8 países de maiores emisións, que facer reunións multitudinarias como a de Copenhague con máis de 200 países. Sen dúbida estas afirmacións poden constituir un bo punto de partida para a discusión.
As políticas climáticas teñen moitas vantaxes para a UE, pois atacan directamente ao consumo de combustibles fósiles. A UE tiña a posibilidade de aumentar ata o 30% na redución das emisión de CO2 ata o 2020, ainda que non o fixo.
O prezo do CO2 e un instrumento necesario para as políticas do cambio climático. Son as maneiras máis baratas de conseguir o resultado e fomentar as novas tecnoloxías, ainda que non son as únicas solucións: sistemas directos de promoción de renovables, normas de planificación urbanas, educación ambiental...O economista sinala que é o momento de aplicar una reforma fiscal verde, gravando as emisións de CO2 , e usar isto para reducir outros impostos que gravan o positivo.
As preferencias da xente respecto ás políticas de cambio climático, resultado das enquisas, indican que para a poboación o cambio climático é un problema grave, pero que non se sinten a nivel individual chamados a facer nada, que é un problema que han de resolver os políticos e as grandes empresas. A conclusión de Xavier Labandeira é que existe un problema serio de coñecemento e de educación, pois todos nós temos moito que facer no ámbito do aforro e a eficiencia enerxética.
O conferenciante comezou facendo un esbozo da economía ambiental e os seus obxectivos. A partir da valoración dos impactos o que se pretende é aplicar políticas de cambio climático correctoras. O cambio climático nos fai uns desafíos máis grandes que calquer outro problema ambiental, pois os impactos son inmensos, as políticas teñen que ser máis intensas e ademais teñen que actuar sobre unha sociedade totalmente estruturada nunha economía baseada no consumo e claramente produtora de CO2 . As incertidumes referentes ao cambio climático provoca que moita xente opine que non se debería prestar tanta atención ao problema. A incertidume non pode levar a facer menos, senon que debe ser ó contrario, debe levar a facer máis. A política climática debe dirixirse ao aseguramento. Desde a economía temos que ter en conta que aínda que debemos reducir as emisións, o cambio climático xa está aquí e que polo tanto temos que adaptarnos aínda que isto ten un custo, pero ao mellor é máis barato adaptarse que mitigar.
Copenhague tenta ser unha resposta ao fin do Protocolo de Kioto no ano 2012. Os puntos positivos de Copenhague, ainda que non acadou un acordo internacional con compromisos claros, son que consigue reunir a países non só europeos como en Kioto que persiguen responsabilidades comúns, ademais de acadar un acordo que non só se basa na mitigación. De todolos xeitos, mentras os EEUU non sexan capaces de asinar un protocolo non haberá posibilidade de solucionar o problema.
Xavier Labandeira aboga polos sistemas de negociación a pequena escala e di que probablemente sexa máis efectivo tentar poñer de acordo aos 8 países de maiores emisións, que facer reunións multitudinarias como a de Copenhague con máis de 200 países. Sen dúbida estas afirmacións poden constituir un bo punto de partida para a discusión.
As políticas climáticas teñen moitas vantaxes para a UE, pois atacan directamente ao consumo de combustibles fósiles. A UE tiña a posibilidade de aumentar ata o 30% na redución das emisión de CO2 ata o 2020, ainda que non o fixo.
O prezo do CO2 e un instrumento necesario para as políticas do cambio climático. Son as maneiras máis baratas de conseguir o resultado e fomentar as novas tecnoloxías, ainda que non son as únicas solucións: sistemas directos de promoción de renovables, normas de planificación urbanas, educación ambiental...O economista sinala que é o momento de aplicar una reforma fiscal verde, gravando as emisións de CO2 , e usar isto para reducir outros impostos que gravan o positivo.
As preferencias da xente respecto ás políticas de cambio climático, resultado das enquisas, indican que para a poboación o cambio climático é un problema grave, pero que non se sinten a nivel individual chamados a facer nada, que é un problema que han de resolver os políticos e as grandes empresas. A conclusión de Xavier Labandeira é que existe un problema serio de coñecemento e de educación, pois todos nós temos moito que facer no ámbito do aforro e a eficiencia enerxética.
